Gods tijd is de beste tijd | hoe we Gods leiding zagen in het verhaal van Elia

'God roept'. Hoe dan? Is dat een hoorbare stem? Soms wel. Vaker ook niet. Soms is het meer een proces, waarin God je meeneemt en dingen leert. Graag nemen we jou als lezer mee in het proces dat wij de afgelopen jaren (samen met de Heere God) doorlopen hebben, zodat je ons - letterlijk en figuurlijk ;-) - een beetje kunt volgen.

Bron afbeelding: Free Bible Images

Gods tijd is de beste tijd Hoe we Gods leiding zagen in het verhaal van Elia

Bijna een bezichtiging in huis. Spannend! Huis opruimen, schoonmaken… het heeft z’n voordelen, zo’n stok achter de deur. Ook nu was ik druk bezig om de strijk weg te werken. De mensen die ons een beetje kennen, weten dat die bij tijden de omvang van Mount Everest aan kan nemen; dit keer hoefde ik maar een paar (lees: onder de tien) stukken kleding te doen. Ondertussen luisterde ik naar een podcast waarin een stukje uit de Bijbel uitgelegd werd.

Voelen als Elia

Het ging over Elia. Je weet wel, die ‘man Gods’. De man van groot geloof en suïcidale gedachten. Wat heeft zijn verhaal mij geraakt in de tijd dat ik als jongere jarenlang depressief was. Maar dit keer ging mijn herinnering naar een iets recenter verleden. Drie jaar geleden voelden we ons… nou ja, niet helemáál zoals Elia - we waren niet levensmoe ofzo. Maar er was wel dat gevoel dat je niet verder kunt, leeggezogen door alles wat er om je heen speelt. Grote geestelijke strijd in de gemeente en (dus) ook in ons eigen leven. Het was de tijd dat Bert werk verzette voor meer dan twee fulltime bedieningen. De tijd waarin satan, zoals de Heere mij vooraf gewaarschuwd had, in onze omgeving rondging als een briesende leeuw, op zoek naar prooi. We waren moegestreden en moegegeven.

Kans?

Toen we in de zomervakantie op onze vaste vakantiestek in Onstwedde tot rust kwamen, evalueerden we automatisch ook het afgelopen jaar. We probeerden onze wonden te verzorgen, maar de passie voor God en Zijn werk in Almere was best een beetje zoek. We merkten dat er in de omgeving van Onstwedde zoveel verlangen was om het Evangelie vérder te brengen dan de eigen warme en eeuwenoude kerkmuren, maar dat men vaak ook erg zoekend was naar hoe je dat dan kunt doen. Het voelde als een mooie kans om daar verder te kunnen gaan werken in Gods Koninkrijk. Maar de Heere sprak door het verhaal van Elia tegen Bert:

‘Toen richtte de HEER zich tot hem met de woorden: ‘Elia, wat doe je hier?’ Elia antwoordde: ‘Ik heb me met volle overgave ingezet voor de HEER, de God van de hemelse machten, maar de Israëlieten hebben uw verbond met hen naast zich neergelegd, uw altaren verwoest en uw profeten gedood. Ik ben als enige overgebleven, en nu hebben ze het ook op mijn leven voorzien.’ ‘Kom naar buiten,’ zei de HEER, ‘en treed hier op de berg voor mij aan.’ En daar kwam de HEER voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de HEER uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar de HEER bevond zich niet in die windvlaag. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar de HEER bevond zich niet in die aardbeving. Na de aardbeving was er vuur, maar de HEER bevond zich niet in dat vuur. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries. Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht. Hij kwam naar buiten en ging in de opening van de grot staan, en daar klonk een stem die tot hem sprak: ‘Elia, wat doe je hier?’ Elia antwoordde: ‘Ik heb me met volle overgave ingezet voor de HEER, de God van de hemelse machten, maar de Israëlieten hebben uw verbond met hen naast zich neergelegd, uw altaren verwoest en uw profeten gedood. Ik ben als enige overgebleven, en nu hebben ze het ook op mijn leven voorzien.’ De HEER zei tegen Elia: ‘Keer terug en ga naar de woestijn van Damascus. Daar aangekomen moet je Hazaël tot koning van Aram zalven. Jehu, de zoon van Nimsi, moet je zalven tot koning van Israël, en Elisa, de zoon van Safat, uit Abel-Mechola, moet je tot je eigen opvolger zalven. Wie ontkomt aan het zwaard van Hazaël, zal gedood worden door Jehu. En wie ontkomt aan het zwaard van Jehu, zal gedood worden door Elisa. Ik zal in Israël niet meer dan zevenduizend mensen in leven laten, alleen degenen die niet voor Baäl hebben geknield en hem niet hebben gekust.’ – 1 Koningen 19

Nieuwe arbeiders in de oogst

Die volle overgave van Elia, die was herkenbaar. De desillusie ook. En, heel misschien, ook wel het uit het oog verliezen van de realiteit dat God ‘in control’ is – ook al lijkt de werkelijkheid dat tegen te spreken. Het antwoord van God aan Elia was het antwoord dat Bert nodig had. (Zelf kreeg ik op andere manier die bevestiging; ben je geïnteresseerd, dan kun je dat hier lezen). Hij begreep dat het nu niet de bedoeling was dat wij uit Almere zouden vertrekken. Zijn taak was om zijn eigen overload aan bedieningen, maar ook de leeggevallen plekken in de gemeente, over te gaan dragen aan mensen die God op zijn weg zou plaatsen. Hoe bijzonder was het, dat door de jaren heen allerlei mensen in de gemeente kwamen of opstonden, die deze bedieningen over wilden nemen. Als je bidt om arbeiders in de oogst, zal God ze geven – zeker als het een onderdeel is van de opdracht die Hij je geeft.

Groningen en Almere

Kort na deze zomervakantie kwam een vraag op onze weg vanuit een aantal Christelijke Gereformeerde kerken, of we erover na wilden denken om naar Groningen te komen en te helpen in het verspreiden van het Evangelie. Was dit dan toch Gods weg? Bert stelde voor een onderzoek te doen in de regio, om te zien wat er zoal mogelijk was, terwijl hij ‘thuis’ druk bezig was om nieuwe mensen aan te stellen. Toen kwam de coronapandemie, waardoor de deuren in Groningen werden gesloten. Dit voelde voor ons als een definitief einde aan wat wij daar eventueel zouden kunnen betekenen. Intussen zagen we het werk in Almere groeien. De gemeente vermenigvuldigde van drie naar zes wijkgemeenten en God bracht allemaal nieuwe mensen in die zes wijken bij elkaar, die Hem daarvoor nog niet of niet meer kenden. Door de tijd heen werden de wijkgemeenten steeds stabieler. Hoe mooi was het om te zien wat God aan het doen was!

Bemoediging

Toen was daar, eind 2021, het moment dat één van de nieuwe ouderlingen Bert en mij aanbood om eens te praten over de moeilijke tijd die achter ons lag. Uit zorg vanuit de kerkenraad wilde hij weten hoe het met ons ging. Om ons te bemoedigen had hij een gedeelte uitgezocht waar hij kort iets over wilde delen. Het was – je verwacht het misschien al – 1 Koningen 19, het verhaal van Elia die bij God komt, door Hem bemoedigd wordt en nieuwe instructies krijgt. Ik weet niet meer precies wat er gezegd is, maar dit is wat ik ervan onthouden heb: God zorgt voor voldoende mensen om het werk hier in Almere te dragen. God is er, in het suizen van een zachte stilte. En misschien is het nu voor ons de tijd om ons werk over te dragen en daarna verder te gaan, net hoe God ons leiden zal. Ik vroeg me af of dit gesprek een aanwijzing was dat de dichte deuren in Groningen niet definitief dicht zouden blijven.

Nieuwe start?!

Net als Maria bewaarden we dit moment in ons hart, terwijl we bleven opletten of God wilde dat we verder zouden trekken. Intussen lieten de coronamaatregelen het toe dat Bert zijn onderzoek in regio Noordoost-Groningen op kon pakken.

Bijzonder om vervolgens te merken dat God mensen enthousiast maakt om Zijn werk te gaan doen.

• Ik denk aan die ene vrouw, waarvan iemand gezegd had dat Bert die moest spreken in het kader van zijn onderzoek. Bert mailde haar, maar er kwam geen reactie. Toen hij een keer in ‘haar’ dorp was, vroeg hij aan de bakker waar hij een bakje koffie kon halen. ‘Dan moet je hier tegenover zijn, in het vernieuwde dorpshuis’, was haar reactie. Toen Bert daar binnenkwam, werd hij hartelijk ontvangen en kreeg hij een rondleiding door het gebouw. De vrouw vertelde hoe het haar verlangen was om het dorpshuis voor God in te kunnen zetten – en er misschien ooit wel kerkdiensten te kunnen houden. Bij Bert viel het kwartje: dit was de vrouw die hij nog moest spreken. Het mailadres dat hij had bleek een oud mailadres te zijn, maar God zorgde ervoor dat zij elkaar toch ontmoetten; Hij liet zien dat Hij zelfs al een locatie voorbereid had voor missionair werk!

• Nog een voorbeeld. Afgelopen zomer hielden we in Almere de Vakantie Bijbel Club, waar zo’n honderd medewerkers uit heel Nederland aan meewerkten. Tijdens de afsluitende avond stond een vrouw op. ‘Ik kom uit Finsterwolde’, vertelde ze. ‘Ik heb hier zóveel geleerd! Dat ga ik meenemen naar mijn omgeving, want de kinderen en jongeren daar hebben het zo nodig’. En laat Finsterwolde nu precíes in het gebied liggen waar we verwachten te gaan wonen en werken.

Nu is het Gods tijd

Terug naar de strijk en de podcast over Elia. Te midden van alles wat er nu in en om ons heen gebeurt, voelde ik Gods ogen op me gericht. Het is alsof Hij zei: ‘Chris, weet je nog dat Ik jullie toen leidde door dit bijbelgedeelte? Dat Ik zei dat jullie terug moesten, door moesten gaan met jullie werk, en dat Bert mensen aan moest stellen? Nu is het tijd voor jullie om verder te gaan. Mijn tijd.’

Ja, Gods tijd is de beste tijd. Drie jaar geleden zouden we moe en mat vertrokken zijn, als een vlucht uit een situatie waarin – hoe dan ook – God ook aan het werk was. Hij leerde ons volharden tegen ons gevoel in. De moeheid en matheid is veranderd in liefde. We zullen onze familie, vrienden en geestelijke familie missen als we in het hoge noorden wonen. Maar we weten dat er daar een familie is die op ons wacht – Gods familie. We kijken ernaar uit hoe God die familie uit gaat breiden!